| ||||||||||||||||||||||||||||||||
0.0 is de proloog van The Forest of Time . Een Fanon geschreven door KonohaFox.
0.0
“Mijn bos...” een klein meisje stond aan de voet van een bloeiende kersenboom. Langzaam reikte ze uit naar de boom en raakte ze zachtjes en voorzichtig de stam aan met haar fijne handjes, “Zolang we maar blijven bloeien,”
Haar zwarte gewaad stak sterk af tegen de witte vlokken sneeuw die langzaam uit de lucht dwarrelde en de wereld in een wit laken hulde, “Je bloeit nu al een eeuw en je houdt de mensen weg van deze plek,” haar stem was zacht en kalm. Haar lippen leken niet eens te bewegen terwijl ze sprak. Ze zette een stap naar achter, zakte door haar knieën en sprong. Ze sprong meters de lucht in, naar de hoogste takken van de boom.
“Wat een prachtig uitzicht!” zuchtte ze terwijl ze in de verte staarde, ver over alle bomen heen. Haar kersenboom bevond zich in het midden van het reusachtige woud met meters hoge bomen. Achter haar bevond zich een landschap met veel reliëf, en aan de andere kant van het bos lag de grote stad. De stad van duizend lichtjes werd het ook wel genoemd.
“Ik hoop dat ze gauw thuis komen,” mompelde het meisje terwijl ze zich vast klampte aan de boom alsof haar leven er vanaf hing, “Ik voel me zo eenzaam... ik kan hier met niemand praten. Niet dat jij zo erg bent, maar je praat natuurlijk niet terug,” het meisje tikte met haar vinger op de stam van de boom en drukte er vervolgens een kus op, “Ik hoop dat we in dit nieuwe jaar ook een prachtige bloei krijgen,”
Haar handen gleden langs de stam die ze vervolgens als leuning gebruikte om haarzelf omhoog te duwen. Toen viel haar blik op een klein wezentje dat vlak bij haar ogen vloog, “Oh!” slaakte ze, “Een vuurvliegje rond deze tijd van het jaar! Wat bijzonder,” ze leunde naar voren en ving het vliegje tussen haar handen, “Je bent net als ik een vuurvliegje!” zong ze, “Alleen ben ik geen echt vuurvliegje natuurlijk. Mijn naam is Hotaru,” ze glimlachte breed en opende haar handen. Het vliegje vloog weer op, “Jij bent zeker ook een geest, niet waar! Kom je me helpen dit bos te beschermen?”
Haar zachte stem werd langzaam overstemt door de harde wind die plots vanuit het Oosten kwam. Op dat zelfde moment streek er een grote zwarte vogel neer in de boom naast het meisje.
“Meester van de schaduwen, Xiu!” het meisje mompelde een paar andere worden en plots zat er naast haar en lange jonge man. Zijn zwarte haren bewogen zachtjes op de wind en zijn enige grijze oog fonkelde vrolijk bij het aanzien van het meisje.
“Aye,” glimlachte hij, “Lang niet gezien, meesteres. Ik hoop dat je niet al te eenzaam bent geworden zonder mijn gezelschap,”
De meesteres, duidelijk een aantal jaren jonger, glimlachte, “Nee nee, helemaal niet. Het waren maar twee jaar... alles lijkt in dit bos sneller te gaan dus het leek maar twee mensen dagen. Maar dankje, Xiu,”
“Dat is mooi!” grijnsde de jongen die nu ondersteboven aan een tak hing, “Maar noem me liever geen Xiu. Ik houd veel van de naam die jij me gegeven hebt,”
“Het staat zo informeel,” vond de meesteres, “Maar als je dat liever hebt, noem ik je graag Yoru. Mij maakt het niet zo veel uit hoe je mij noemt... maar ik had een vraag,” het meisje keek opzij, naar haar vriend, “Waarom ben je hier? Normaal kom je mijn boom niet bezoeken in de winter, dus wat bracht je hier?”
“Ik heb wat nieuwtjes te brengen uit de mensen wereld,” mompelde Yoru, “Het zijn niet bepaald goede nieuwtjes...”
“Hoezo? Wat is er met de mensen wereld aan de hand? Zijn ze een nieuwe oorlog begonnen? Na de dood van mevrouw Korra is er zo veel mis gegaan in de twee werelden,” ze krabbelde haar wang en keek grijnzend naar Yoru.
“Wel...” Yoru schraapte zijn keel en begon te spreken: “Het gaat over Avatar Riku. Hij is een week terug gestorven,” Yoru keek de andere kant op en leek de ogen van Hotaru te vermijden, “Niemand weet precies hoe hij dood is gegaan en sinds dien is het in beide wereld chaos. Maar ik heb een vermoede dat vader achter deze actie zit,”
“Meneer Riku is overleden?” Hotaru staarde omhoog naar de lucht, “En vader zit achter de actie...? Hij zat ook al achter de dood van Korra. Ik vrees voor het leven van de nieuwe avatar die deze week geboren zal worden,”
“Ah... Korra stierf ook dankzij hem, niet waar? Maar iedereen dacht dat het simpelweg dat het ouderdom was. Ze was dan ook wel meer dan honderd jaar oud,”
“Dus de nieuwe avatar is een vuur avatar? Ik denk dat hij het einde van zijn eerste levens jaar niet eens red,” de meesteres bungelde haar benen heen en weer en keek naar de witte grond, “Ik zou heus willen helpen, want dat kind is alleen veilig in een beschermd gebied. Een normaal tehuis zou hem niet kunnen–“
“Meesteres...?” Yoru staarde verbaast naar het meisje dat in de zelfde boom zat. Plots leek ze net zo oud als Yoru zelf, een zestienjarig meisje. Ze hield zich vast aan één tak die boven haar hoofd hing en ze was rechtovereind gaan staan.
“Shht!” siste ze, “Hoorde jij dat ook? Ik hoorde iemand huilen in mijn bos,” ze keek gejaagd om zich heen voor ze uiteindelijk naar één punt staarde, “Het komt daar vandaan!” ze wees met één vinger naar de plek waar het geluid inderdaad vandaan kwam.
“Ik hoor het ook,” mompelde Yoru, “Het is baby gehuil,” hij richtte zijn blik op de kersenboom en aaide over de stam, “Ze heeft gekke dingen lopen doen met elk levend wezen dat hier komt... normale dieren krijgen een gezond en langdurig leven, net als de bomen en andere planten, maar ze vermoord alle mensen die het bos betreden. Dus waarom huilt hier een baby?”
“Geen idee...” Hotaru liet de tak los en gleed haar voet van de tak waarop ze stond. Ze viel meters naar beneden voordat ze uiteindelijk met een zachte plof in de sneeuw belande.
“Meester van de schaduwen, Xiu!” er volgde nog een paar onverstaanbare worden en op dat zelfde moment kleurde de wereld diep zwart.
Door de hemel vloog een inktzwarte schim met ijskoude ogen. Dikke zwarte druppels inkt drupte op de grond en lieten een spoor achter. Razend snel bewoog het 'dier' zich door de lucht, zigzaggend tussen de bomen door naar de Oost kant van het bos.
Tussen de bomen door rende nu twee kinderen, de zwarte schim was verdwenen net zoals de inkt druppels die het had achter gelaten in de sneeuw.
Tussen de bomen door rende twee kinderen. Een jongen en een meisje. Allebei droegen ze een zwart gewaad en liepen ze op blote voeten door de sneeuw. Maar geen van hen liet een voetstap achter. Het was alsof ze over het witte tapijt zweefde. Hun bewegingen waren mooi, alsof ze aan het dansen waren terwijl ze enkel liepen.
“Het kwam daar vandaan!” hijgde het meisje, “Ik hoorde het baby gehuil daar vandaan komen!” ze leek ontzettend vrolijk, plots. Yoru had een paar seconde terug op haar gezicht nog een bezorgde grimas gezien.
“En ik moest daar voor mee komen?” gromde hij terug, “Je kunt zelf vliegen dus waarom zou ik–“
Hij was onderbroken bij Hotaru's arm die hem tot stilstand bracht. Daar op de grond bij de rand van het bos lag een klein wezentje, gewikkeld in duizenden doeken. Daarnaast de overblijfselen van alledaagse kleding, waarschijnlijk de ouder van dit kind.
“Waren ze op de vlucht...?” vroeg Hotaru. Met afschuw op haar gezicht staarde ze naar de kleding van een man. Dit was de eerste keer dat ze haar slachtoffers had zien liggen, al waren dit slechts restanten.
“Misschien werden ze achterna gezeten door donkere geesten?” suggereerde Yoru, “Donkere geesten kunnen je bos toch niet betreden zonder dat ze een naam van je hebben gehad?”
Hotaru knikte en bukte neer bij het wezentje dat in lappen gewikkeld was, “Hij is nog geen dag oud,” mompelde ze terwijl ze haar hand op het hoofdje neer legde van de baby, “Waarom heeft mijn boom geen effect op hem?”
Yoru bukte naast haar neer, “Misschien vanwege zijn spirituele hoogstandjes...” mompelde hij, “Zover ik weet kan dit bos alleen veilig betreed worden door mensen die zich bewust zijn van de twee werelden,”
“Alleen Avatar Korra is hier eens een keer geweest om ons te zien,” herinnerde Yoru zich, “Zou het kunnen dat dit kind...!”
Hotaru knikte enkel en raapte het baby'tje op, “Laten we het naar de kersenboom brengen. Ik zal haar dit kind laten beoordelen. Als ze hem goed keurt zal ik voor hem zorgen,”
Yoru staarde zijn vriendin en meesteres aan alsof ze gestoord was, want welke geest zou er nou in vredesnaam een mensenkind ter opvoeding nemen?! Hotaru was gestoord, hij wist het. Maar dit had hij niet durven dromen.
“En hoe wil je dat doen?” vroeg hij terwijl hij stoer wilde klinken, “Je bent geen mens en je persoonlijkheid staat er niet naar. Bovendien heeft een kind eten nodig,”
Hotaru keek omhoog, recht in de ogen van Yoru. Haar blik kon altijd recht door hem heen kijken en Yoru haatte het werkelijk. Haar ogen waren fel en ze leek bijna boos.
“Dit bos is mijn bos en hierin is alles mogelijk. Ik zal in een vrouw veranderen om zijn moeder te zijn, ik zal in een kind veranderen om zijn speelkameraad te zijn, ik zal veranderen in mezelf om zijn oudere zus te zijn. Ik zal alles doen om hem een normaal en veilig leven te gunnen,”
Yoru staarde haar verdwaast aan voordat zijn blik in een vriendelijke glimlach veranderde, “Maar de tijd in dit bos zal niet juist op zijn lichaam werken,”
“Ik houd hem bij me voor een paar honderd jaar... het boeit me niet. Ik wil dat de jacht op de avatar stopt en daarvoor moet ik hem veilig in mijn bos houden,” mompelde ze terwijl ze een liefkozende blik op de baby wierp, “Voor hem zal ik ook tijd veranderen,”
De meester van de schaduwen grinnikte en krabde zijn nek, “Wat dacht je van een naam?”
Hotaru maakte grote ogen en staarde naar de lucht die nu sterk begon te verkleuren. Haar ogen schitterde vrolijk in de avond zon terwijl er nog steeds sneeuwvlokjes uit de lucht vielen.
“Zijn naam zal Yuugure zijn. Hij zal Yuugure Miyuki heten. Vandaag is de dag dat je geboren bent, op oudjaarsdag,”