| ||||||||||||||||||||||||||||||||
Daijoubu Ran? is de proloog van Pro Bending International; Galaxy!
Daijoubu Ran?
Suzuki Ran's POV
´Dus u gaat zelf een pro bending team opzetten?´ riep een journalist. Ik knikte enkel, ´Weet u al welke leden er in het team zullen komen?´ ik gaf op die vraag geen antwoord, ik wist het al, maar niemand hoefde het te weten.
´Hoe gaat het team heten?´ dat was de vraag waar ik op wachtte, ´Het team zal Galaxy gaan heten!´ riep ik door de microfoon. Meteen werd ik bestookt met nog meer vragen, maar ik gaf er geen antwoord op, ze hadden hun antwoorden wel gehad, ik had honger. Mijn auto met chauffeur stond te wachten vlak bij het game design gebouw waar ik werkte. Nu niet meer, sinds ik me vol wilde richten op Pro Bending.
´Waar zal ik u naartoe rijden, miss?´ vroeg mijn chauffeur toen ik achter in instapte, ´Naar mijn hotel graag, ik barst van de honger,´
´Als u wilt, kunnen we ook nog even langs de MCD rijden, dan kunt u het in de auto opeten,´ ik knikte. Mij best, dacht ik. Zo lang ik maar te eten kreeg, vond ik het best. Het was tegen zonsondergang en de lucht was zwaar bewolkt, waarschijnlijk zou het gaan sneeuwen. De lampen van de straat gingen aan, net als die van de huizen en winkels. De stad zou zo gaan sluiten en de bruisende metropol waar in ik leefde werd een keertje stil. Dat gebeurde overigens alleen in de winter, in de zomer waren er genoeg mensen op straat om de winkels open te laten.
We reden razend snel door de straten, auto's, voetgangers en fietsers flitste voorbij. Kon ze niet volgen. Toen werd er op de rem getrapt en reden we door een drive in om te bestellen, ´Wat wilt u bij uw friet, miss?´ vroeg de chauffeur, ´Doe maar een hamburger, Yuuto,´ antwoordde ik. Terwijl ik mijn handtas opende, bestelde Yuuto mijn eten. Ik haalde mijn mp3 speler uit mijn tas en sloot die aan op mij koptelefoon, ´Miss, uw eten,´ Yuuto gaf mij de frietjes en een hamburger, ´Dankje!´ ik begon met eten en luisterde intussen naar mijn muziek.
´We zijn er,´ Yuuto opende mijn portier, ´Ah, bedankt hoor, je kunt naar huis toe. Ik bel je morgen ochtend pas na 10 uur,´ hij boog en stapte weer in, ´Slaap wel!´ ik knikte en wuifde hem na voor ik mijn hotel binnen liep. Gelukkig wist de pers niet dat ik hier zat, anders zouden ze voor de deur staan en kon ik niet naar binnen.
Ik opende de deur van mijn hotelkamer met het pasje wat ik bij de receptie had gekregen. De kamer die ik had keek uit over de stad, dit was dan ook de 10 verdieping. Het bestond uit drie luxe vertrekken, een slaapkamer, badkamer en een huiskamer. Ik gooide mijn tas neer op de bank en slingerde mijn sjaal over de kapstok. Tijd voor een heet bad.
Terwijl ik in het bad lag, zat ik te denken aan wat ik morgen zou gaan doen. Waarschijnlijk zou ik de zes kinderen gaan scouten die ik nodig had voor mijn team. Via internet had ik al uitgezocht wie het zouden zijn, drie jongens en drie meisje:
Hayato Kazuya
Õta Kenshin
Kashikoi Akio
Hayato Yuzuki
Morikawa Ami
Hoshi Tama
Met hun moesten we wel winnen! Dat wist ik zeker, het enige probleem was, hoe zou ik ze verleiden om in mijn team te spelen? Er moest een oplossing zijn om dat te kunnen doen.
Woordenlijst
Daijoubu (大丈夫) met een vraagteken er achter betekend: Alles oké?