| ||||||||||||||||||
Lune is een fanon over Lune, de dochter van Mr. Fong, de fonograaf verkoper. Na vele afzettingen door de Triple Trots bende besloot de famillie Fong zich bij de Gelijkwaardigen te voegen. Lune gaat naar een trainings kamp voor Gelijkwaardigen. Mr. Fong werkt elke dag in zijn winkel en Lune's moeder werkt in haar eigen restaurantje. Lune ziet haar ouders maar 2 dagen in de week, in het weekend. Lune bleek zo'n goede chiblokker dat ze zelfs Amons aandacht trok. Maar steeds spookt een boek over aardsturing door haar hoofd. Dit boek kreeg ze van haar opa vlak voor hij stierf. Heeft ze talent voor aardstuuring of kiest ze trouw te zijn aan Amon? Je leest het hier!
Nachtmerrie[]
"Amon, het is genoeg geweest!" tiert Lune.
Met gebalde vuisten en gespannen schouders stapt ze op Amon af.
"Ik deed alles wat je vroeg! Waarom doe je me dit aan?" Vraagt ze boos.
"Ik zou niet te hard roepen als ik jou was... Ik ben tenslotte degene met de touwtjes in handen!" zegt Amon arogant. Hij strekt zijn vingers en Lune's ouders vliegen met een smak tegen de grond op hun wang.
"Alsjeblieft, ik... ik doe alles maar laat ze gaan..." smeekt Lune met trandende ogen.
"Dwaas kind, jij zal betalen voor die daad!" zegt Amon koelbloedig. Hij gaat met zijn handpalm de lucht in, Lune's ouders volgen. Amon spant zijn pezen op. Er volgt een hels gekreun van haar ouders die in de lucht zweven.
Lune schiet wakker uit haar droom. Haar hard bonkt als een gek. Ze veegt haar tranen en zweet af en geeft een diepe zucht.
Het begin[]
Fong gaf de bal een harde trap. Kraaiend ging Lune er achteraan, de brug over het park door. Haar ouders liepen in een zeldzame moment van vrede en rust achter hun dochter aan.
Uiteindelijk kwam de bal bij de fontein tot stilstand. Lune pakte het ding op en zag toen pas dat er allemaal mensen stonden te luisteren naar een man met een gek hoedje op. Het moest wel leuk zijn, want er kwamen steeds meer mensen bij.
Lune baande zich een weg tussen de mensen door naar voren toe. Toen ze uiteindelijk voor het tafeltje stond, keek ze omhoog. Wat praatte die meneer hard zeg! Hij had die toeter niet eens nodig. Druppels speeksel vlogen alle kanten op. Lune veegde ze met een vies gezicht van zich af.
'Ah, dus hier ben je,' fluisterde haar vader zachtjes naast haar. Hij had zijn dochter naar voren zien dringen.
'Kunnen we gaan papa?' vroeg Lune die haar interesse al had verloren in de man op het tafeltje.
'Sst. Papa wil nog eventjes luisteren. En mama ook.' Aan Lune's andere zijde kwam haar moeder zitten. Met z'n drieën luisterden ze nog een hele tijd naar de protestant. Lune begreep er allemaal maar weinig van, maar ze zag haar ouders regelmatig bevestigd knikken. Uiteindelijk viel de groep uit elkaar.
'Papa, gaan we nu weer verder voetballen?' vroeg Lune opgewekt. Haar vader schudde zijn hoofd.
'Nee, lieverd, het is al veel te laat. We gaan naar huis toe.'
'Maar je zei....'
'Nee, Lune, we gaan naar huis toe.'
Mokkend liep Lune achter haar ouders aan. Ze passeerde de protestant nog die zijn spullen aan het opruimen was.
'Ik zou vandaag met mijn ouders gaan spelen in het park, maar door u hebben we amper kunnen voetballen,' wierp Lune hem toe. De man keek het kind verbaasd aan.
'Lune, kom hier!' riep haar moeder vanuit de verte. Het meisje liet de protestant voor wat het was en rende naar haar ouders toe. Stomme man.
De ochtendstond heeft goud in de mond...?[]
De vredige ochtend wordt verstoord door het gerinkel van Lune's wekker. Met een veeg stopte ze het irritante geluid.
Wazig gaat Lune recht op zitten, strekt haar uit en wrijft in haar ogen.
Ze stapt uit bed.
Licht van de op komende zon verschijnen achter het gordijn van haar kamerraam. Het lijken net goud stralen.
Lune opend de donker blauwe gordijnen en kijkt naar buiten. Ze ziet een hoop Sato Mobiles in een fille. Iedereen holle altijd naar zijn werk. Gelukkig had Lune haar wekker 3 kwartiertiers eerder gezet en had ze genoeg tijd om alles rustig te doen.
Ze nam haar groene bloes van de stoel. Eigelijk wist ze niet waarom ze groen koos, alle andere niet-stuurders droegen nutrale kledij, bruin, wit, grijs. Natuurlijk bleven sommige trouw aan hun natie en kozen voor die kleur.
Lune's vader zijn vader kwam uit Omashu. En haar moeders moeder kwam van het Sintel eiland. Ze was dus half aarde en vuur.
Onder hoorde ze het gerommel van haar vader die alweer heel druk bezig was met de winkel.
Nadat ze zich had aangekleed en haar tanden gepoetst had ging ze nog even naar haar kamer. Daar lag haar ketting, van haar oma gekregen. De ketting bestond uit witte parels en een bloem in het midden. Die deed Lune altijd aan, als eerbetoon voor haar oma.
Zachtjes heft ze haar matras op. Daaronder ligt het boek van haar opa. Ze zet zich op haar stoel een leest een stuk over de geest Xia. 15 minuten later gilt haar moeder vanaf de trap "Lune! Luneee! Kom je moet gaan!"
"Ug, kan dat mens nou niet één keer normaal praten?" vroeg ze zich af. "Nu naar het geheime trainings kamp, 5 dagen lang!"
Met grote tegenzin slenterd Lune de trap af. Ze kan haar tegenzin echter goed verbergen.
Trainingskamp[]
Kampen horen leuk te zijn, maar deze viel niet in deze categorie. In Lune's ogen waren de leuke kampen degene waarin je buiten mocht kamperen, naar de sterren kijken en 's avonds rond een kampvuur zitten.
Dit was geen leuk kamp. Dit was trainingskamp en voor Lune de eerste keer. Haar ouders gingen nu al jaren naar de trainingskampen van de gelijkwaardigen, maar daar had Lune nog geen kampvuurverhalen van gehoord.
Nee, dit werd ook geen leuk kamp. Dit werd bitterhard trainen ergens op een geheime schuilplaats van de gelijkwaardigen onder de stad met een wazig kantinemenu en stapelbedden met harde matrassen.
Het werd nog leuker toen haar ouders niet sneller door de file konden raken en ze te laat de ondergrondse bassis bereikt hadden. Snel wees haar vader Lune de weg. Zelf moest hij als de bliksem ergens anders naar toe.
Toch raakte Lune in het ondergrondse al snel de weg kwijt. Op zoek naar wat leven ving ze toevallig een gesprek op uit een openstaand kantoor.
'Amon, echt waar? De beginners? Ik dacht dat ik daar wel vanaf was.' Lune bleef in de deurpost staan, maar de mannen zagen haar niet. Ze wist wie ze waren, deze twee mannen: Amon en zijn luitenant. Ze had ze al vaak genoeg gezien om er nog van onder de indruk te zijn.
'Weet ik. Weet ik,' zei Amon. 'Tot So weer beter is. In het vervolg zoek ik wel iemand anders, maar jij bent de enige...'
'Bespaar me je geslijm, Amon,' zei de luitenant met een glimlach. De mannen sloegen elkaar vriendschappelijk op de schouders. Toen pas zagen ze Lune staan. Amon boog zich weer over zijn papieren heen.
'Wie ben jij?' vroeg de luit.
'De dochter van Chung en Feng. Ze zit in jouw klas,' antwoordde Amon in Lune's plaatst.
'Ik zocht het lokaal.'
'Naar kleedkamer 5B. Hier de trap af en dan zie je het vanzelf wel,' antwoordde de luitenant.
Charel[]
Lune loopt door de kale gangen van het kamp. Ze moet zich omkleden om aan de training te beginnen, men heeft er al voor gezorgt dat ze een kluisje met de nodige spullen heeft.
Lune is verdwaald en loopt als een kip zonder kop rondjes in de gangen.
"He jij! Wat moet dat?" vroeg een jongeman in uniform. "Euhm.. ik zoek de meisjes kleedkamer, kleedkamer 5A.
"Die is hier links af en dan de 2de deur rechts." zegt de onbekende jongen. Lune bedankt hem en stapt door.
"Huhhh, nieuwelingen..." mompelt de jongeman. Lune kijkt achterom maar de glijkwaardige was al weg.
"Eindelijk, 5A!" zegt ze vol opluchting terwijl ze op haar papiertje kijkt. Lune stapt binnen. Ze treft nog 4 andere meisjes aan. Eén was een beetje moliger, ze stond helemaal alleen aan haar kluisje. En dan stond er een groepje van 3.
"Die in het midden staat was waarschijnlijk de leider." dacht Lune bij zichzelf. Ze kijkt naar de nummers op de donker rode kluisjes.
"5120,5122,..." fluisterd ze. "Ha, 5133" zegt ze. Ook helemaal aan het einde van de rij was haar kluisje, een paar kluisjes verwijderd van het kastje van het molligere meisje.
Lune neemt haar uniform uit haar kastje.
"Sieraden uit!" zei het middelste meisje van het groepje met een stem die klonk als een bliksem inslag. "Ha, zo'n lelijke ketting heb ik nog nooit gezien!" zegt het meisje bespottend terwijl ze het sieraad uit Lune's handen grijpt. Lune kookt van woede.
"Geeft terug! Wie meen jij te zijn om zomaar iemandanders spullen te pakken?!" Schreeuwde Lune.
"Ik ben Charel, de meest mooie en populairste meid van het kamp." vertelt Charel. Die andere 2 staan er stil bij maar ze kijken scherp en lachen schijnheilig. Maar Charel lachte het schijnheiligst.
"Je bent gewoon een Ar..." Lune's zin wordt onderbroken door een gelijkwaardige die zegt dat ze moeten komen. Lune trekt snel haar uniform aan.
Zo'n arogante, egoistische meid had Lune nog nooit gezien! Ze deed haar denken aan Azula...
Wordt vervolgd[]
Lune wordt vervolgd in "Zweten en knokken"