De krachten ineen is het verhaal van de Zuidelijke Waterstam. Iedereen leefde in vrede maar toen kwamen de vuurnatielegers in sterkere vorm terug. Ze dachten dat ze zouden winnen en de waterstam konden smelten. Is de hoop verloren?
| ||||||||||||||||||||||||||
Wat vooraf ging:[]
De noordelijike waterstam is ingenomen en de Blauwvuurstuurders zijn aan de macht, maar avatar Shiva wordt ingelicht!
Aflevering 1 nieuwe wetten[]
Iedereen in de Noordelijke waterstam was inmiddels al gewend aan de Blauwvuurstuurders, maar de wetten moesten ze nog even aan wennen. Dit zijn de wetten
Wetten[]
1. Watersturen is verboden en bloedsturen ook: Doodstraf
2. Waterstamtekens zijn verboden ook niet op kleren: Weggevoerd
3. Het is verboden de waterstam te verlaten: Doodstraf
4. Je moet buigen voor Blauwvuursturen: Terplekken gedood
5. Het is verboden om te roddelen over Blauwvuurstuurders: Weggevoerd
7. Iedereen moet elke dag 12 uur werken: Weggevoerd
8. Iedereen moet de blauwvuurstuurders gehoorzamen: Terplekken gedood
9. Muziek maken is verboden: Doodstraf
10. Het is verboden om een Bauwvuurstuurder aan te vallen: Terklekken gedood
Je moet dit alles doen en dat is nog al lastig, de waterstam tekens bijvoorbeeld. Je vind ze echt overal in de stad en op je kleding.
Je moet daar tekens van het Vuurnatieoorlogsembleem op naaien wat redelijk lastig is.
Kortom iedereen wachten op de komst van het verenigde leger
Avatar Shiva[]
Aan de andere kant van de wereld in een traningskamp waar vroeger avatar Korra getraind heeft waren felle gevechten bezig.
Een meisje van een jaar of 18 was bezig haar tegenstanders in elkaar te rammen met aarde en vuur en water stoten
Ahhh schreeuwden de tegenstanders achter elkaar terwijl ze omver gemept werden, alle tegenstanders gingen voor haar staan en gaven tegelijk een vuurstraal.
Het meisje deed haar ogen dicht en toen ze ze open deed was ze in de avatar-trance. Ze stuurden een geweldige windvlaag voor zich uit naar de aanstormende vuurstralen.
De vuurstralen woeien terug en de tegenstanders vlogen allemaal tegen een ijsmuur aan en waren compleet bewusteloos.
"woehoe, mensen tijd voor een feestje ik ben een volleerde avatar geworden".
Een man van de witte Lotus antwoordde:"Geweldig Shiva je beheerst de volledige avatar technieken zowel fysiek als geestelijk."
"Ben ik dan nu geslaagd voor mijn waterstuurtest?"
Er kwam een berichtenhavik van de waterstam binnen, "Een momentje Shiva zei de witte Lotus hoofdman."
Hij las het bericht en zei:"Nee, dit....dit...kan niet waar zijn!"
Hij kwam terug en zei tegen avatar Shiva:"Ik vrees dat er oorlog uitgebroken is jonge avatar, onze zusterstam is aangevallen en ingenomen".
"Cool mag ik erheen, asjeblieft, toe."
"Absoluut niet Shiva een oorlog is geen grapje we laten dit over aan het verenigde leger in republicazia trouwens je kan nog niet goed watersturen".
"Barst.......Maar als ik nou met de witte lotus wachters ga naar republicazia mag het dan, toe, alsjeblieft, alsjeblieft."
"Nou ik weet het niet hoor.....goed dan.
" jahoe eindelijk weg uit dit vervelende bunkeroord!"
Opeens zei de witte Lotus hoofdman:"Maar aleen als Lola met je mee gaat". En er verscheen een vrouw in de deuropening "Ik ben Lola" zei de vrouw van een jaar of 20
"Shiva dit is Lola, haar overgrootmoeder is Kya dochter van de legendarisch Katara en avatar Aang, zij gaat je onderweg helpen met het watersturen. Lola dit is dus avatar Shiva."
"Een hele grootte eer om je eindelijk te ontmoeten Shiva."
Shiva boog voor Lola, "een eer om U te ontmoeten."
"Julie vertrekken morgen naar republicazia, we hebben al een luchtschip geregeld naar die stad."(luchtschepen waren de vermoersmiddelen door de lucht)
Even later....
Shiva: "Hey wachter ik ga nog heel even met lotte rennen."
Wachter: "Goed Shiva ga niet te ver en wees terug voor het donker."
Shiva: "komt goed hoor."
De wachter draaide aan een hendel en de poort ging langzaam open.
Haar ijsbeerhond lotte rende echt als een bezeetene door het ijslandschap.
Verval[]
Selkhy[]
Dagen verstreken voordat Selkhy weer daglicht zag. Tussen de oorlogsbuit zat ze in een kleine kooi zachtjes te wenen om haar vader. Niet te hard, want dan werden de soldaten kwaad en sloegen ze met hun zwaarden tegen de kooi aan.
Het voertuig waarin ze zaten werd tot stilstand gebracht. Selkhy werd met kooi en al eruit getild en op een binnenplaats neergezet. Om haar heen zag ze allemaal lopende laarzen. Soms bleven ze even staan, pakte iets van de andere oorlogsbuit op en gingen dan weer.
'Dit zal u zeker bevallen,' klonk een stem boven de kooi. De neuzen van twee paar gepoetste laarzen keken Selkhy argeloos aan. De kooi ging open en het meisje werd er als een kitten uitgehaald.
'Misschien iets leuks voor in de hofhouding,' zei de officier die haar vasthad. De andere man, hij had veel weg van een pad met een rood kostuum aan, bekeek de buit.
'Eerder iets voor de harem als ze wat ouder is. Tot die tijd kan ze de andere haremvrouwen wel bedienen,' zei de pad. Hij gaf de officier een buidel met geld. De millitair liet Selkhy terug in de kooi zakken. Twee andere mensen tilden de kooi op en brachten haar naar binnen toe.
In de dagen daarna werd Selkhy opgenomen in het huishouden van de gouverneur. Ze kreeg goed te eten en een eigen kamertje, maar de gebeurtenissen van de afgelopen tijd hadden een duidelijk stempel op haar gedrukt. De pad en de andere vrouwen om haar heen vonden het alleen maar mooier als ze zweeg.
Volgens hun kwamen haar donkergrijze ogen veel beter uit wanneer ze zwijgend naar de lucht zat te staren. Selkhy accepteerde haar nieuwe thuis. Iets anders kon ze niets. Haar vader was dood, vermoord voor haar ogen.
Hichom[]
Sneeuw is de warme deken van de dood, had een wijsgeer ooit gezegd. Hichom opende zijn ogen. Hij had het ijskoud en was in de war.
Wat was er gebeurd? Waar was hij en hoe was hij hier gekomen? Hij wreef over zijn pijnlijke keel heen en probeerde zich iets te herinneren. Hoe meer hij dacht, hoe minder hij wist. Na enige minuten moest hij toegeven dat hij zijn eigen naam niet eens meer wist.
De man krabbelde overeind en veegde de sneeuw van zijn kleren. Wat nu? Hij probeerde zich groot te houden, maar een gevoel van paniek overviel hem. Hij wist echt niets meer.
'Hé, jij daar!' riep een man vanaf een afstandje. Hichom keek de man afwachtend aan. 'Wie ben jij?'
Hichom haalde zijn schouders op, maar was blij dat hij begreep wat de man zei. De vreemdeling bekeek hem van top tot teen en mompelde iets dat de vuurmeesters hem te grazen moesten hebben genomen. Het zei Hichom allemaal niets.
'Doe me eens na,' zei de man en hij pakte door middel van watersturing wat water op en liet het daar hangen. Hichom deed de beweging na. De man knikte tevreden.
'Ik gok dat je uit de waterstam komt, maar op het moment is het daar niet zo prettig wonen. Als je met mij mee gaat, heb ik werk, eten en onderdak voor je.'
'Wat voor werk?' vroeg Hichom.
'Parelvissen,' antwoordde de man. 'Het is niet het fijnste werk, maar het loont wel. Tussen twee haakjes, mijn naam is Zuruk en zolang jij je naam niet weet zal ik je maar Haruk noemen.'